Senior Honden

Het begon allemaal in 2003. De frettenopvang was opgedoekt omdat we geen tijd meer hadden. Al onze tijd ging naar de winkels die we hadden overgenomen van mijn ouders. Ik had al een paar keer geopperd om een hond erbij te nemen. We hadden nog 6 fretten overgehouden aan de opvang. De hond kan mee naar de winkel in Zutphen waar ook een patio was, dus kon de hond ook buiten liggen. Ivo had zo zijn twijfels. Ik zat op internet, op marktplaats waar ik nu echt niet meer zoek naar honden. Er kwam een advertentie langs met ‘gratis….. In eerste instantie weet je niet wat je ervan moet denken. Toch open ik de advertentie en zie een foto van een jack russel en een grote kruising Berner sennen en border collie. Die laatste kon wel eens onze deurmat zijn, want ja het moest geen jonge of drukke hond zijn natuurlijk. Ivo zei meteen: reageer maar en dat heb ik gedaan. Voordat we het wisten zaten we s’avonds in de auto op weg naar Tilburg om Spike op te halen. Daar aangekomen was Spike meteen gek van Ivo en dus namen we hem. Vanaf Maandag 29 sept hadden we dus ook een hond in huis.

spike1

Maar wat was ie dik en ja op de weegschaal was hij dus 64kilo, AFVALLEN dus!!!!!! Met sperciebonen is dat goed gelukt naar 42 kilo, meer kregen we er niet af. Regelmatig gingen we met vrienden en hun honden het bos in of naar het hondenstrand.

spike2

Naar de winkel gaan vond ie geweldig, als ie de deur uitging stond ie al te springen en te blaffen en dat voor een 8 jarige. Spike ging eigenlijk overal mee naar toe, het was een makkelijke hond. Op visite, op vakantie enz. Ook het racen, hij ging zelfs achter Ivo aan als hij de motor startte en ff warm ging rijden.

spike3

Omdat Spike altijd met Ivo meeging miste ik eigenlijk nog steeds het gezelschap van een hond en zat weer op internet te speuren en kwam natuurlijk steeds meer website’s tegen. Zo vond ik Moya in December 2005 op de website van Tenderduwtje.be

moya5

Moya was een Husky van tussen de 13 en 16 jaar met 1 blind oog en harstikke doof. Wie wil die hond nou hebben, die gaat nooit een huisje vinden! En daarom zijn wij met ons gekke kop in de sneeuwstorm op 30 december naar Sint Truiden, Belgie gereden. Berno reed en Spike in de kofferbak. Moya was de asielhond, ze liep daar lekker los tussen de medewerkers. Die hadden ook flink verdriet dat ze met ons meeging, maar waren er ook weer blij om.

moya4

Moya is eigenlijk de gangmaker van het feit dat wij ons gingen concentreren op senior honden. Er zijn genoeg oudere honden en vaak mankeren ze wat aan hun gezondheid. Wij vinden dat geen probleem en de financien zijn er ook voor. En zo niet dan maar een keer geen spijkerbroek! De volgende dag vierde we met alle vrienden en honden oud en nieuw, Moya voelde zich meteen thuis tussen het gezelschap. Spike was bang voor vuurwerk en op 31 december deed ie dan ook de heledag niet zijn behoefte. Je raad het al, een kwartier voor 12 uur hield ie het niet meer en plaste binnen voor de schuifdeur van Berno. Voordeel voor Moya was, die hoorde het vuurwerk niet en Nero ging na 12 uur mee om de deksel van de melkbus na elke klap weer op te halen. Moya bleek wel andere problemen te hebben en dat was blaasgruis.

moya1

s’nachts kon ze haar plas niet ophouden en elke ochtend was het raak. Speciaal voer hielp wel wat maar een luier om was toch de beste optie. Een construcie bedacht dat het ook bleef zitten en ja hoor dat werkte prima. Ze had een mooi huiltje het klonk als doofstom.

moya2

Op een gegeven moment hadden we een aanhangertje voor achter de fiets gekocht want het kleine stukje naar de winkel duurde een half uur. Leuk vond ze de aanhanger niet om in te zitten maar het was maar van korte duur en je begrijpt dat we heel veel bekijks hadden.

moya3

Ondertussen had ze een flinke aanval gehad en daar kwamen er zo af en toe nog een aantal van. Totdat het krijsen werd en op straat spartelen. 7 maanden heeft ze nog een leuk leven gehad, in aug 06 hebben we haar in laten slapen. Met de gedachten dat zij de aanstichter is van ons nu goede doelen werk zal ze altijd speciaal voor ons blijven. Helaas een maand later was ook Spike na 3 jaar aan de beurt. Begin september gingen we een week naar Kreta en was Spike de eerste helft v.d. week bij Magda, zij had nog niets gemerkt. En de tweede helft bij Harry en Ali. Die vonden dat Spike niet helemaal was zoals ie moest zijn, maar ja je denkt ook dat hij ons mist. Op Kreta zaten wij op donderdag (de dag van de oppaswisseling) met een stel uit Arnhem te praten over de huisdieren en wat je zou doen als je dier in jou vakantie zou overlijden. Hun wilde dan naar huis en wij zeiden dat we het niet eerder wilde weten dan bij thuiskomst omdat je toch niets meer kan doen. In dit geval bij Spike was dat ook zo. We kwamen met de trein aan en Harry, Ali en Spike stonden op het perron te wachten. Het eerste wat ik zei tegen Ivo”wat ziet Spike bleek” Lusteloos, niet eten, niet uit willen. De volgende dag direkt naar de dieren arts, zij stuurde ons door naar Utrecht om een echo te laten maken. Als we geweten hadden wat er toen uit kwam, zij had al een vermoeden, hadden we nooit in de auto gestapt met Spike. Hij had een gezwel in zijn buik die geknapt was, al het bloed zat in zijn buikholte, vandaar dat ie zo bleek was. We hebben hem daar meteen laten inslapen, het deed hem al genoeg pijn. Ik had al wel weer naar honden gekeken, maar eigenlijk was ik nog niet zover maar Ivo miste Spike als gezelschap heel erg dat we al na 2 weken toch weer een nieuwe hond gingen ophalen. Ivo z’n oog was gevallen op Micha, een Alaskan Malamute van 10 jaar.

micha1

Ze zou wegloop neigingen hebben, nou ja dat zien we wel. Nou dat viel reuze mee, ze had het niet zo op kleine hondjes. Een bordje op de deur van de winkel dat er geen honden binnen konden komen was dus gewenst maar verder ging het goed. Na een paar weken dacht ik ook een hond gevonden te hebben. Micha achter in de auto, op naar zeeland. Daar zat Steffie een kruising collie/ husky.

steffie

De ellende begon al in de auto dat Micha haar niet dulde en ze zat de heleweg naar huis bij mij voorin. Thuisgekomen gedroeg ze zich wat angstig maar ja een nieuw huis!!! Maar die angst werd alleen maar erger. In de winkel kroop ze ergens bang onder en kwam er niet meer onder vandaan. Steffie was duidelijk gelukkiger in de opvang in Zeeland en ze is daar ook weer naar terug gegaan. Steffie is uiteindelijk opgevangen in een rustig huishouden.

micha2

Micha begon na een maand raar gedrag te vertonen. Te grommen en zelfs te happen, gelukkig niet doorbijten. Ook mij heeft ze in mijn arm gepakt maar ik heb me er meteen overheen gezet anders zou ik bang blijven voor d’r. Ze was van de ene op de andere dag heel éénkennig geworden. Voor Ivo ging ze door het vuur. De rest van de wereld kon een grommetje krijgen. Volgens de dierenarts had het waarschijnlijk met dementie te maken. Als ze iets gedaan had dan kwam ze naar aanleiding van onze boze reactie haar verontschuldigingen aan bieden. Dat zag je aan d’r ogen. Andere honden was helemaal niet gewenst en dus met de vrienden honden ging het niet makkelijk en konden we haar ook niet altijd meenemen. Voor Ivo was het geestelijk zwaar om maar op te letten dat ze anderen niets deed. Maar we ontvingen veel liefde van d’r en je kon aan haar merken dat ze op de plek was bij ons. Als we gingen wandelen dan mocht ze los en dan maakte ze overal plezier mee van rondjes draaien tot snuit in de sneeuw. Maar haar achterpoten hadden het moeilijk en eind febr. 2008 besloten samen met de dierenarts dat dat geen leven meer was, niet meer zelfstandig kunnen opstaan en lopen. Aangezien met Micha geen andere hond in huis kon zijn was ik toch al weer websites aan het afspeuren en ik vond op de website van colli in nood (Scampy) Izzy, een border collie van geschat 12 jaar. Ze was aankomen lopen bij Willemien, maar zij had al 2 honden in huis en wilde toch kijken of er iemand was die de zorg over wilde nemen. Izzy was vies en vermagerd aan komen lopen. Willemien heeft in 6 weken tijd haar weer prima op gewicht gekregen en gezond, maar die achterpoten en dat rare plassen bleef. Met speciaal seniorvoer voor gewrichten hebben we Izzy d’r rug en poten gestrekt gekregen en kon ze achter de frisbee aan.

izzy1

Ze was gehoorzaam en lief voor iedereen, kinderen vooral en altijd spelen. Ze had de eer mee te mogen op onze luchtgekoelde volkswagen alpentour. Met wat schuivers van de achterbank en flink spelen op campings met kinderen heeft ze naar ons idee d’r tijd van haar leven gehad.

izzy2

Na de vakantie was Ivo er weer aan toe om een hond uit te zoeken. Zijn oog was gevallen op de berner senner Bo. Toen we contact zochten met het asiel kregen we te horen dat hij kanker had en niet geplaatst zou worden. Maar zei de asielhoudster ik heb een border collie van 12 jaar die verzorging nodig heeft. Amos had een longontsteking gehad die niet behandeld was. Zij had Amos bij een ander asiel weggekaapt vanwege de slechte verzorging. En dus gingen wij Amos halen, Best een hoopje ellende, zou het ons lukken om hem nog happy te krijgen?

amos1

Slechte poten en nog medicijnen. Heel veel hoesten maar dat kregen we weg en eigenlijk knapte hij wel op. Maar we waren ook vaak bij de dierenarts. Elke dag gingen deze 2 mee naar de winkel´s en kinderen kwamen speciaal met Izzy spelen. Spelen was belangrijk voor haar. Amos probeerde ook achter de bal aan te rennen maar dat was wel veel gevraagd van zichzelf. Maar dat hij een poging deed!!!

amos2

Maar ook zijn poten begaven het en in dec. ´08 lieten we hem ook naar de engeltjes gaan. In Januari ’09 kreeg Izzy een aanvalletje, met extra medicijnen kreeg we haar toch weer op de been, maar wel slechter eruit gekomen. Ondertussen hadden we 2 sledehonden ontdekt die al 1,5 jaar zaten te wachten op een goed baasje, weer in Belgie!!! Maar ja 2 stuks en 1 is 3 in huis, daar moesten we even over denken. De medewerkers zagen het wel zitten en dus waren ze welkom. Het ging om moeder Kaya en zoonlief Nookay, alle 2 kruising Husky en malamute van 13 en 11 jaar.

kaya-nookay1

Verrassend was dat op het forum van het asiel de oude eigenaresse haar honden in de gaten hield en zo kwamen we dus meer te weten over deze 2. Meestal weet je niets over de honden in het asiel en was dit een uitkomst om wat achtergrond info te hebben. Dat we dan even vergeten het te gebruiken en dat daardoor mijn Dr. Martens schoenen aan diggelen werden geholpen dat is dan eigen schuld!!! Kaya kan niet los lopen maar Nookay verlaat zijn moeder niet en kan dus wel los langs het meer lopen. Verrassend dat ze alle 2 ook gek zijn op water.

kaya-nookay2

Het zijn eerste klas luiwammessen en heel lief. Maar Izzy had het niet zo op de concurrentie en liet dat ook duidelijk weten. Vrouwtje mocht niet overlopen en daar zorgde ze dan ook voor dat dat niet gebeurde. Heel veel aandacht vragen maar langzameraan zag je haar slechter lopen en bal gooien was na 5x gooien ook over. Dan was ze bekaf. Maandag 6 april besloten we haar in te laten slapen. Ze liep op haar ellebogen en met d’r neus bijna op de grond. We hebben het laatste half uur nog wel gespeeld voor zover ze de bal kon pakken. Kaya en Nookay hebben het residance voor zichzelf en kunnen hun avontuur van kennels gaan vergeten en lekker banken en grote kussens in beslag gaan nemen, ja ze worden verwent, zoals alle honden die we gehad hebben. Dat mag ook op hun oude dag!!!

kaya1 nookay1

Vakantie is in zicht en we gingen en weekje naar duitsland met vrienden, Frits, Hannie en dochter Doreen. Kaya en Nookay mochten natuurlijk ook mee en wat een lol!

kaya-nookay3

Konijnen jagen daar waren ze de hele dag druk mee, we hadden geen kind aan ze. Ze ook ook wel lui hoor voor sledehonden!

kaya3 nookay2

Nookay had wat last van z’n oren een soort allergie. De hele zomer ging het goed en we zeiden dat we eindelijk 2 gezonde honden hadden, geen medicijnen. Tuurlijk moet je dat soort dingen ook niet zeggen. In september wilde we toch die oren nog eens goed laten onderzoeken, hij piepte zo af en toe erom. Een allergie, speciaal voer en dan moet het beter gaan. En na een week ging het ook beter. Donderdag 24 sept was Nookay happy en Ivo dacht eindelijk dat gaat goed. Diezelfde dag vrat Nookay een schoen op. Niet leuk maar verdwijnt vanzelf weer in het afvalsysteem. Maar de volgende dag was hij helemaal niet lekker en verstopte zich in struiken en had helemaal geen zin. Zat die schoen hem toch dwars? Wat middeltjes ertegen gekregen van de Dierenarts en maar zien. Maar het ging niet beter. Sávonds om kwart voor 10 nog met Roel gebeld, morgen kijken we wat we doen kom meteen om 9uur maar. Ivo en ik hadden alle 2 geen lekker gevoel maar ja wat kun je doen, de pijnstiller hielp niet. Toch maar gaan slapen en de volgende ochtend wordt ik wakker en ga meteen naar beneden. Hij lag buiten, maar ademde niet meer. Achteraf is het gelukkig een natuurlijk dood geweest, hij heeft geen pijn gehad want alles was goed en er zaten nog maar 3 kleine stukjes leer in zijn maag, dus de schoen was zeker niet de boosdoener. Deze situatie was vreemd voor ons maar voor Nookay gelukkig geen lijdensweg. Maar we waren wel kapot van, onwerkelijk zo plotseling.

kaya4 kaya5

Nu Kaya alleen is neemt ze het ervan, 11 jaar lang je zoon bij je hebben voelt voor een hond als niet vrij zijn. Nookay was zo afhankelijk van haar dat ze nu echt loskomt. Ondanks het grote verdriet van Nookay was ik toch wel weer aan het kijken of het lege plekje weer opgevuld kon worden. Ik had een mooie border collie gespot op collie in nood.

noah2

Noah was haar naam en was 12,5 jaar. Een hond met stamboom nog wel, maar dat is voor ons niet belangrijk. Ze heeft 42 puppies op de wereld gezet, 2x 10pups en 2x elf pups. Dus je raadt al dat ze niet zo gek is op andere honden maar met kaya ging het best goed, waarschijnlijk omdat ze kennis maakten in Kaya’s huis. Ieder d’r eigen plekje en dat ging goed.

noah4

Noah wilde graag met de bal spelen en die pakte zo ook bij elke uitgaansbeurt, ook s’avonds, maar ja dat gaat natuurlijk niet! Oud en nieuw, met het vuurwerk ging met kaya goed maar Noah had er veel moeite mee en kroop weg en uitlaten had niet veel zin, straigt ahead naar huis! In februari werd Noah 13 jaar en in de winkel kreeg ze kadootjes en snoepjes. De ene keer dan begroette ze de mensen en de andere keer bleef ze rustig liggen en negeert ze de mensen. Net hoe d’r pet stond! Kaya daar en tegen lag voornamelijk in de keuken en liet zich niet zien of amper. We denken dat zij liever de bank thuis had en we hebben zoveel mogelijk gedaan om haar thuis te laten voelen maar ja wat gaat er in dat koppie om? Het ging ook bergafwaarts met haar, ze zakte door haar poten. De pillen deden niet genoeg werk de achterkant viel uit. Kaya kon dat niet goed hebben ze had nog de levenslust maar kon niet meer vooruitkomen. Dat deed ons erg veel pijn om haar toch in te laten slapen maar ze was ook alweer 14 jaar en dat is een mooie leeftijd.
Noah had het rijk alleen, maar ja wij weten ondertussen dat het niet voor lang is. Toch duurde het even, Ivo had moeite om Kaya en Nookay te verwerken maar 2e pinksterdag gingen we toch weer op weg voor Benjamin(Benji, Ben, Beer!!!)

beer3

Op de foto kon je niet echt zien hoe groot ie was en toen de asielmedewerkster aan kwam lopen schrokken we wel. Dat is niet echt een labrador, daar zit echt wel New Foundlander in, zo groot!!! Wat een schat meteen knuffelen dus dat zat wel goed, Noah negeerde de boel, die vond het niet leuk bij het asiel. Kunnen we iets bij voorstellen! Al gauw kwamen we erachter dat Beer een echte mensen liefhebber was en was eten is natuurlijk altijd oke. We gingen een weekendje kamperen met vrienden, ach hij loopt niet weg kunnen wij effe de boel opzetten. Beer lag natuurlijk meteen in het bergstroompje. Maar dat ging niet goed, hij had snel door dat je via het stroompje heel makelijk bij ander mensen kon komen en stond bij een stel kampeerders de pan leeg te eten!! Ja en dan staan ze nog dom er naar te kijken ook. Hij was groot en indrukwekkend maar je kon alles met hem doen dus ook z’n halsband pakken en wegtrekken. Maar goed een mooi verhaal en de mensen konden er uiteindelijk wel om lachen!! Noah gedroeg zich als een dame, erg rustig en altijd in de buurt.

noah3 beer4

De twee honden wenden aan elkaar. Beer zocht wat meer toenadering maar Noah wilde dat niet echt. Die zoekt echt een rustig plekje voor zichzelf. Beer ontpopte zich als een liefdevol beest, iedereen was gek op hem en hij op iedereen. Lange wandelingen zat er niet in alle 2 konden niet flink wandelen.

noah1

Noah is alweer 1,5 jaar bij ons en in febr. 14 jaar geworden. Geestelijk gaat ze wat achteruit en we dachten echt dat zij als eerste zou gaan maar nee vrijdag 22 april 2011 wilde Beer geen snoepje en wilde niet mee uit. Hij bleek vocht in z’n buik te hebben, dat kwam door een tumor. Dat is tijdelijk op te lossen maar uiteindelijk gaan ze er dood aan en aangezien Beer de seniorleeftijd had voor zo’n grote hond vonden we het tijd voor hem, geen lijdensweg. Noah gaf Ivo een knuffel en alles was oke voor haar. Wij missen toch wel die liefdevolle hond die altijd om aandacht bij je kwam.

beer2

Even leek het erop dat er geen senior hond zat te wachten op een opvangplek. En wat doe je dan? Toch dan eens op marktplaats kijken. Waar je dan wel niet doorheen moet. Veel spaanse honden natuurlijk en veel puppies. Ik wilde het bijna opgeven tot ik op de laatste pagina 2 husky’s zag staan. Nieuwsgierigheid is gewekt en klik het aan. De husky’s waren 14 jaar en wegens naar het buitenland gaan zocht de eigenaar een baasje. Zouden wij dat zijn? We gaan bij ze kijken, ze lopen buiten dus we lopen het hek binnen. Spike het mannetje en broer komt ons meteen begroeten. Kaya kijkt eens wat toe. En ja de oplettende leest twee bekende namen!!! Al gauw kregen we in de gaten dat Spike rondjes aan het lopen was en niet stil stond. Dus we vroegen het een en ander. Hij had een steroiden spuit gehad maar heeft geen resultaat gehad. We hebben broer en zus meegenomen, een leuk stel maar waren duidelijk onder de indruk van wat er gebeurde.

SAMSUNG

Thuis gekomen gingen we meteen een rondje uitlaten en zagen dat Spike toch erg veel pijn had. De volgende dag zijn we naar Roel gegaan en zijn advies was om Spike meteen te laten inslapen. Voor het eerst zeiden wij dat we eerst echte pijnstillers wilde proberen. We hadden het gevoel dat hij geen kans kreeg, dus oke doen we dat. En wonderwel knapte hij stiekem toch op. Maar ook weer gauw was het over en na 17 dagen hebben we hem toch laten inslapen.

SAMSUNG

Gelukkig ging het met Noah en Kaya erg goed. Kaya was erg knuffelig voor een husky. Na een poosje kon ze los in het bos en gingen ze samen mee op vakantie in Duitsland. We hadden daar wisselend mooi weer en regen. Maar die Kaya bikkelt gewoon en blijft lekker op haar kussen in de regen liggen, maar Noah sprong de camper in en zocht de warmte op.
Februari 2012 werd Noah 15 jaar, Kaya was in december al 15 jaar geworden. Noah ging geestelijk wat achteruit en voor het eerst liep ze de winkel uit. Een keer kon ik haar terugroepen, de tweede keer had ik het niet in de gaten en had ze een aanvaring met een klein hondje waarvan de eigenaar niet erg aardig was en omstanders zagen dat Noah een schop kreeg. Ach wat moet je met die lafaards!!!! Noah hield er niets aan over. Op woensdag 4 april lopen we s’ochtends ons rondje naar de winkel en Ivo valt op dat Noah als een dronken hond loopt, wankel en ongecontroleerd. Ik loop langs Roel om te overleggen en ik geef haar een extra pilletje. Onsteking in de rug of zo. Na 2 dagen moet je verbetering zien. Maar de dag vorderde en ze ging alleen maar slechter lopen en kon heel slecht zelf opstaan. Keek angstig om zich heen en eind van de middag gingen de ogen maar op en neer. Roel had een plekje nog en toen Mariska zijn assistente het zag voelde ze de bui al hangen, dat ziet er niet goed uit. Een bloedpropje of zo in haar hersenen en dus was Noah haar tijd aangebroken om te gaan. Een mooi leven, een border van 15 jaar met een nalatenschap van 42 kinderen, wat wil je nog meer. Die mafketel gaan we missen, de schat!

SONY DSC

Kaya had het rijk alleen. We dachten dat Kaya eerder zou gaan als Noah maar het scheelt maar weinig want 2 weken later geeft Kaya het op. Een week na het overlijden van Noah krijgen we een mailtje dat iemand een plek zoekt voor een golden retriever van 13,5 jaar. Na wat info gaan we de volgende dag de grote beer bij het pension ophalen. Hij was daar ondergebracht omdat de eigenaresse heel ziek was.

SONY DSC

De volgende dag in de winkel is hij onderzoekend maar rustig en na wat regels en commando’s ligt ie heerlijk te pitten. Een gezellige hond die Tibor , Kaya en hij besteden geen aandacht aan elkaar dus ze dulden elkaar. Kaya at haar bak niet leeg, doet ze wel vaker, husky’s zijn absoluut geen schrokkers en slaan wel eens over. Maar zondag ook niet en ze wil eigenlijk niet echt wandelen. Op maandag wordt het nog erger en drinkt alleen nog maar en wandelen ho maar. Dat ziet er niet goed uit en dinsdag bellen we elkaar om te kijken wat we doen. Doordat we gespannen waren om Kaya werd Tibor onrustig en lastig. Hij is erg gevoelig voor andere energieën. Toen we besloten om Kaya te laten inslapen werd ik rustig en hij ook en lag weer lekker te slapen. Kaya wilde niet meer opstaan en Ivo heeft haar naar de dierenarts gedragen en binnen 5 minuten was ze weg, best snel maar de bloedstolling was al laag dus haar lichaam was al aan het opgeven. Ook deze schat mag engeltje worden.

SONY DSC

De volgende dag in de winkel is hij onderzoekend maar rustig en na wat regels en commando’s ligt ie heerlijk te pitten. Een gezellige hond die Tibor , Kaya en hij besteden geen aandacht aan elkaar dus ze dulden elkaar. Kaya at haar bak niet leeg, doet ze wel vaker, husky’s zijn absoluut geen schrokkers en slaan wel eens over. Maar zondag ook niet en ze wil eigenlijk niet echt wandelen. Op maandag wordt het nog erger en drinkt alleen nog maar en wandelen ho maar. Dat ziet er niet goed uit en dinsdag bellen we elkaar om te kijken wat we doen. Doordat we gespannen waren om Kaya werd Tibor onrustig en lastig. Hij is erg gevoelig voor andere energieën. Toen we besloten om Kaya te laten inslapen werd ik rustig en hij ook en lag weer lekker te slapen. Kaya wilde niet meer opstaan en Ivo heeft haar naar de dierenarts gedragen en binnen 5 minuten was ze weg, best snel maar de bloedstolling was al laag dus haar lichaam was al aan het opgeven. Ook deze schat mag engeltje worden.
Tibor kwam een knuffel brengen toen we thuis kwamen. We waren wel aangeslagen, zo vlot 2 honden eentje ook die voor ons doen heel lang bij ons was. De week ging door en Tibor had wat opvoeding nodig dus we bleven door gaan met de regels en dat ging goed (Cesar Milan toepassingen) Zondagavond nam Ivo hem mee naar boven en lag hij lekker. Maar hij begon te kokhalsen en dat deed hij ook toen alle 2 z’n vorige baasjes ziek werden. Dus ik zeg je wordt ziek en ja hoor op maandag is Ivo helemaal niet lekker en de hele week was hij ziek. Dus ik moest wat meer werken en raakte wat gespannen. Dat pikte hij op en hij veranderde opeens in een andere hond, wild en gromde naar me en dreef me in een hoek, Ivo kon hem op de grond krijgen en toen pas werd ie rustig. Dat was natuurlijk een situatie die niet kon gebeuren in de winkel. Zelf was ik natuurlijk geschrokken en Tibor had niet in de gaten wat er gebeurde. Dus kwam een knuffel brengen, na een poosje kon ik dat weer opbrengen maar we hadden wel een probleem. Omdat hij nog maar 2 weken bij ons was wilde we met de vorige eigenaren overleggen. Ons advies was inslapen omdat het geen dominantie probleem was maar neurologisch. Hun wilde hem plaatsen bij iemand anders, na contact met hun te hebben gehad en wij gerustgesteld waren dat hun ook al ooit zoiets hadden meegemaakt en er geen kinderen in huis waren hebben we Tibor met hun meegegeven. Helaas kregen we de volgende dag toch het telefoontje dat hij weer zo’n aanval had gehad en of wij het er mee eens waren om hem toch te laten inslapen. Dat was naar ons inzicht het beste voor hem gezien leeftijd en als een golden geen knuffels meer krijgt omdat mensen bang voor je zijn is niet iets waar hij blij van wordt.

SONY DSC

Een verdrietige kwestie en ook een ervaring rijker.

2012/2014. Zonder honden op vakantie, raar maar wel vrijheid om te doen wat we willen. En daar hebben we gebruik van gemaakt! Maar ondertussen begon het te kriebelen, missen we toch een hond in huis. Doordat ik werd geopereerd aan met hand/pols wachtte ik nog even maar Ivo kon prima een hond hebben en dus ging hij op zoek. Hij vond een 10 jarige blonde labrador in Belgie met de bijzondere naam Chopin, is ie muzikaal? Volgens mij niet!!! Chopin z’n baasje was overleden en een ander gezin met 2 honden nam hem op. Maar dat ging helemaal niet samen en dus kwam Chopin in het asiel. Later kun je merken dat Chopin onderdanig is, als dan de andere honden verwend zijn dan kun je verwachten dat het niet samen gaat. Dus op 4 juni 2012 gingen we weer eens op weg naar St. Truiden. Het asiel is overgenomen dus we zagen geen bekende mensen en het beleid was ook veranderd. Maar we namen Chopin toch mee want het is een schat en wil ook wel knuffelen! Niet te lang hoor!
We wonen aan de IJssel, dus wij dachten lekker met een labrador te gaan zwemmen maar wat bleek tot onze verbazing, hij was harstikke bang voor water! Mocht het toch zo zijn dat we bij een aflevering van de hondenfluisteraar gezien hadden hoe je een hond kan kennis laten maken met water. En dus gingen we aan de slag met Chopin en uiteindelijk kregen we hem in het water, onwennig maar stap voor stap komen we er wel. Een jaar later kon hij zelfs zwemmen en een lol dat hij had!
DSC00165 DSC00171
Met mijn hand/pols ging het goed en dus ging ik ook weer eens rond kijken, het liefst een collie. Die luisteren goed en is voor mijn moeder prettig. Maar na wat rondneuzen waren er geen senioren te vinden. Wel in het buitenland en dat heeft niet onze voorkeur omdat in Nederland ook genoeg honden zijn. Maar mijn blik was op Kennedy, schotse collie uit Polen gevallen, tenminste hij zat daar nog. Na een poosje was hij nog steeds de enige voor mij dus na overleg ging ik toch een mailtje naar” vagebond pets” sturen en wat bleek dat hij die week naar Nederland zou komen. Hij heeft amper een gebit en mist drie hoektanden en de andere staat naar buiten en zijn leeftijd is onbekend want hij was zwervende . Voor ons allemaal geen probleem. Dus op 7 december rijden we naar Den Bosch om Kennedy op te halen. Wat een schatje, komt meteen knuffels brengen en halen! Dus Kennedy, omgetoverd in Lenny, ging mee in de auto richting Zutphen. Chopin hadden we thuis gelaten want Jeanette van Vagebond pets had het huis vol met honden en wilde liever dat de twee thuis kennis maakte. Nou dat ging prima, zo af en toe gegrom maar dat ging over in vriendjes. Na een paar weken gingen we naar dierenarts Roel om Lenny’s gebit na te laten kijken. Er zaten 2 grote gaten in het tandvlees en je keek recht in z’n holtes. Niet handig want etensresten blijven zitten en de boel was ontstoken. Een antibioticakeur van 3 weken en dan moet het beter gaan. En ja hoor de gaten zijn een stuk kleiner geworden maar om de zoveel tijd heeft een kuurtje nodig helaas. Maar goed als Lenny dan goed kan eten, dat is het belangrijkste.
SONY DSC DSC00529
Met z’n allen naar het bos dan gaan ze lekker uit hun bol en toen er sneeuw lag at Lenny constant sneeuw en bleef er wel eens wat op z’n neus liggen, zo’n grappig gezicht! Nu kun je goed merken dat hij een huis wel gewend was, hij is waarschijnlijk een werkhond op een boerderij geweest. Er wordt nog wel eens aan ons gevraagd hoe we het voor mekaar krijgen dat vreemde honden bij elkaar altijd goed gaat. Wij doen daar niets voor we laten het bij het kennismaken aan hen over, zij bepalen zelf waar ze in de roedel staan. Onder ons natuurlijk, maar niet mee bemoeien of zenuwachtig worden of het wel goed gaat. Vaak gaan wij naar de woonkamer en de honden blijven in de keuken. En dan is het al vrij gauw rustig en de nieuwe hond gaat op onderzoek in huis. Ook de vraag dat we elke keer een hond moeten laten inslapen of dat niet moeilijk is. Tuurlijk is dat niet leuk en we hebben er samen met de collega’s altijd verdriet van. Maar de wetenschap dat hij/zij nog een leuke tijd bij ons heeft gehad in plaats van in het asiel je laatste adem uit te moeten blazen dan geeft dat tevens een voldoening. Je hebt nog zoveel liefde en lol met de hond gehad. Alle honden hebben hun eigen rare dingetjes die je niet vergeet.
SONY DSC DSC00584
De afgelopen 2 zomers zijn we een week op vakantie geweest naar hondencamping Erkermederstrand. Daar heeft Chopin zich helemaal kunnen uitleven in het water, wat vond ie dat geweldig. Lenny is geen zwemmer, we hebben het wel geprobeerd maar het water blijft in zijn vacht hangen dus als hij uit het water loopt zakt ie door z’n poten door het gewicht. Het moet wel leuk zijn om te zwemmen! Chopin ging wel steeds slechter lopen en kreeg medicijnen tegen artrose en zwemmen was natuurlijk fijn voor hem. De laatste maanden ging hij eigenlijk steeds langzamer lopen en een rondje bos haalde hij al niet meer. Zaterdag 13 december was hij 3x niet meer in staat om zelf op te staan, hij wilde eigenlijk niet meer uit en de lol was wel uit z’n ogen. Dus maandag 15 december hebben we hem naar Roel gebracht en die heeft hem z’n laatste reis laten maken. Zo blijft Lenny alleen die ook zeker het een en ander mankeert. Hij weegt nog maar 14 kilo, eet te weinig maar loopt nog lekker mee en wil ook nog uit en zolang die lol er is mag hij nog elke dag mee naar de winkel.
Januari 2015. Met kerst zijn we met Lenny een weekend naar zuid-limburg geweest. We hebben daar gewandeld en dat vond Lenny leuk maar eigenlijk liep hij op z’n achterste poten. De wreef van zijn achterpoten liep hij op het asfalt kapot. Thuis gekomen toch even naar de dierenarts om medicijnen te halen om het lopen pijn vrij te houden. Na een week dat geprobeert te hebben zagen we toch dat hij er niet beter door liep en korte stukjes liep hij de poten kapot. Dus het was tijd dat hij ook zijn laatste reis ging maken, 14 januari hebben we hem laten inslapen. We hebben veel lol en liefde van Lenny en Chopin gehad.

Op facebook was er al 2x een bericht langsgekomen waar aandacht werd gevraagd voor 2 seniorhonden, een stelletje. Kimi (kruising nova scotia duck tolling retriever en labrador?) en Mika (kruising windhond en mechelse herder?), allebei 11,5 jaar. Natuurlijk werd ik nieuwsgierig en we hadden plaats voor een stelletje. Het asiel in Bommelerwaard reageerde enthousiast en we hadden afgesproken voor eerstvolgende maandag. De zaterdag voordat we ze gingen halen kreeg ik een telefoontje dat Mika de afgelopen week 2 aanvalletjes had gehad en dat de dierenarts er niet precies achter kon komen waardoor het kwam. Of we ze nog wel wilde komen ophalen? Ja hoor, we komen ze ophalen en houden het in de gaten hoe het gaat. We kwamen aanrijden en zagen meteen Kimi achter het raam zitten wachten in de kantine. Toen we binnen kwamen zat Kimi in een stoel en Mika lag in z’n mand. Je kon duidelijk merken dat hij minder enthousiast was vergeleken met Kimi. Maar toch kwam ook Mika ons begroeten. Wat we niet wisten is dat Kimi een stukje van haar achterpoot miste, geeft niet ze leeft er al 10 jaar mee kregen we te horen. En ja ze rent er goed mee, dus geen probleem. Een vrijwilligster liet ons beloven dat Kimi haar eigen stoel zou krijgen want ze vindt het zo leuk om naar buiten te kijken en wij beloofde dat, natuurlijk!

Dus ze gingen met ons mee, bij thuiskomst meteen onze dierenarts bezocht om ze te laten inschrijven en de medicatie voor Kimi te regelen want ze heeft epilepsie.

Nadat we dat hadden gedaan, gingen wij boodschappen doen en lieten we ze rustig het huis onderzoeken. Maar toen wij terug kwamen van het boodschappen doen stond de achterdeur open… He hoe kan dat nou, dus wij gauw naar binnen maar geen honden te vinden. Wij de straat op… maar waar begin je met zoeken als je al 3 kanten uitkan!! Gelukkig duurde het niet lang voordat de buurvrouw naar buiten kwam en vroeg of we 2 nieuwe honden hadden… ja 2 bruine… Zij had ze zien zwerven en naar binnen gehaald. Gevraagd bij de dierenartsassistente en die vertelde haar natuurlijk dat wij net 2 nieuwe honden hadden laten inschrijven. Maar goed, dan zit je met het probleem dat er dus 1 van de 2 deuren kan openmaken, Mika dus!! Dus daar moest wat aan gedaan worden en snel..!!

De volgende dag was hun eerste trip naar de winkels, Mika met mij mee in de auto en Kimi wandelend met Ivo mee. Aangekomen bij zijn winkel, geeft hij haar een snoepje en laat haar de winkel rondsnuffelen. Ondertussen zet Ivo de spullen buiten en heeft dus de deur openstaan en ja hoor, wat herrie van rammelende kaartenmolens en daar gaat Kimi er vandoor… deur op slot draaien en achter haar aan en natuurlijk staat ze thuis voor de deur te wachten 500 meter lopen). Binnen 1 dag weten ze dus waar hun thuis is… onvoorstelbaar! Die 2 zetten ons dus wel voor een uitdaging en die gingen we dus ook aan. Het stoel issue is ook duidelijk, als Kimi haar baasje niet om zich heen heeft dan gaat ze waken en wil dus goed in gaten houden wie het huis benaderd en klimt dus in de stoel of zelfs op de eettafel om goed door het raam te kunnen kijken, de ondeugd!!

Na een paar weken kwam de eerste aanval van Mika, het leek een epileptische aanval dus wij met de dierenarts overlegt om ook hem de medicijnen te geven en dan een flinke dosis en later af te bouwen maar na 5 weken kwam de volgende en daarna kwamen ze steeds met een kortere tussenpose. De conclusie was dat het geen epilepsie was, dus grote kans dat het een hersentumor is. Na een aanval was hij nog zeker 24 uur van de kaart en in overleg met de dierenarts besloten we dat als het om de 3 dagen zou komen dat we dan Mika zouden laten inslapen, want dat was geen leven voor hem. En dus eind april was het onheil daar en moest het besluit genomen worden, wat zeker niet makkelijk was want wat een mooi karakter had Mika, ondeugend maar ook liefdevol en doordat hij ziek was en zorg nodig had ga je je in een korte tijd enorm hechten.

Het verdriet was groot maar de wetenschap dat het niet was te voorkomen en te genezen geeft de rust dat de beslissing goed was.

Kimi bleef alleen over en doordat wij er op letten dat we haar niet zielig gingen vinden heeft zij snel haar draai alleen gevonden. We gingen met haar naar het water en aangezien ze een kruising is van honden die van water houden, doen we haar daar erg veel plezier mee.

Ook is ze mee geweest op vakantie in de Ardennen waar ze ook mee ging op outdoor avontuur en waar ze van alle camping gasten de harten stal vanwege haar pootje, want oohhh wat kan ze goed aandacht trekken en zielig doen met haar pootje en tuurlijk krijgt ze dan een aai en snoepjes! In de winkel op de toonbank staat een pot met hondensnoepjes en dat weet ze, ze gaat naast de klant zitten en kijkt naar de klant net zolang totdat de klant door heeft dat er snoepjes voor haar staan, een koddig gezicht!!!

Wat ze natuurlijk ook leuk vind is de eenden of ganzen opjagen langs de waterkant, helemaal blij is ze als het lukt.

Na poosje wilde we toch wel weer een maatje voor Kimi en in maart 2016 vonden we Tassa in het asiel in Den Bosch. Een chocolade bruine labrador van 12,5 jaar, dus we gingen kennismaken met deze dame.

Onze eerste indruk: o jee ze heeft vloerenvrees! Bij een overgang van 2 verschillende vloeren stopt ze, maar toen we eenmaal met haar buiten liepen ging redelijk goed en natuurlijk namen we haar mee.

Gelukkig hadden we deze angst als eens gezien bij een aflevering van Cesar Millan en zijn we met de training begonnen. Het was niet makkelijk, elke wandeling duurde 2x zolang maar als we het niet zouden trainen zou ze geen leuk leven hebben, dus we bleven volhouden en we merkten dat ze steeds zelfverzekerder werd en kreeg ze steeds meer lol. Haar lichaam kreeg ook een mooiere vorm door de vele beweging en na een half jaar konden we zeggen dat ze vloervrees vrij was. Tuurlijk stokt ze wel eens in een vreemde omgeving maar als ik haar dat gevoel van `het is goed` gaf dan liep ze rustig achter me aan. Het samen zijn met Kimi ging ook steeds beter. Toen we op vakantie gingen naar het hondenstrand wilde Tassa constant het water in, bek af was ze maar toch doorgaan. Er waren nog meer honden en Kimi verdedigde Tassa ten opzichte van de andere honden, ze mochten niet in de buurt komen. Tassa was niet geholpen en helaas was ze telkens nog loops op haar leeftijd dus alle mannetjes kwamen op haar af. Maar Kimi was wel even de baas en jaagde ze weer weg. Zo hebben we 2 heerlijke jaren met deze 2 kanjers gehad, qua gezondheid hadden we ook niet te klagen met deze 2 oudjes en in de winkel werden ze goed verwend. Tassa kreeg ondertussen wel telkens wat vetbultjes, niet ernstig maar we hielden het in de gaten. Kimi kreeg medicatie tegen epilepsie, in de zomer van 2017 merkten we dat ze er meer last van kreeg maar niet ernstig. Totdat ze in november haar eerst heftig aanval kreeg. Ze werd wat somberder en in januari kreeg ze met wat dagen er tussen weer 2x een aanval. De 3e aanval was ook de ergste en haar levenslust was weg en kon ze amper nog lopen. Ivo heeft haar naar de dierenarts moeten dragen om haar te laten inslapen. Ondertussen had ik bij Tassa geconstateerd dat de bult in haar keel aan het groeien was, maar ze at nog en liep nog goed mee. Maar de zaterdag nadat we Kimi hadden laten inslapen begon ze ziek te worden en in 2 dagen tijd ging ze zo hard achteruit, ze wilde niet meer eten en lopen en de bult groeide enorm groot. Toen moesten we ook haar laten gaan. Dat was wel zwaar, binnen 5 dagen beide honden laten inslapen. Maar we denken terug aan een liefdevolle ervaring.

Op 2 April 2018 hebben we Billy-Jean opgehaald uit het dierenasiel het blauwe kruis in Wommelgem.
Billy was rustig en aanhankelijk bij ons thuis. Eenmaal mee naar de winkel werd al snel duidelijk dat ze weinig gewend was en dat ze niet zomaar door iedereen aangehaald wilde worden. Vooral kinderen vertrouwde ze niet en na een aantal keren happen naar mensen hebben we haar een hesje aangedaan waarop stond dat ze niet geaaid mocht worden.

Dit gaf haar de rust om mensen eerst rustig te besnuffelen en als de mensen dan bekend waren wilde ze best even knuffelen. Billy was een echte zonaanbidster. Als we haar kwijt waren lag ze geheid ergens waar nog een straaltje zon naar binnen scheen.

Billy kreeg steeds meer vertrouwen in mensen en vooral Rashmideva die wekelijks met haar ging wandelen had ze in haar hart gesloten. Kinderen bleef lastig voor haar en wilde ze niet door aangehaald worden dus bleef ze in de winkel het hesje dragen zodat niet iedereen haar zomaar aanhaalde.
Meestal zagen de mensen tijdens het knuffelen pas dat ze een hesje aan had en schrokken ze omdat ze dachten dat ze een hulphond was en daarom niet aangehaald mocht worden. We moesten meerdere keren per dag uitleggen waarom ze dat hesje droeg en dat ze best mochten aaien als Billy dat toeliet.
Billy kreeg ondanks de pijnstillers steeds meer moeite met lopen en begon regelmatig door haar achterpoten te zakken. Uiteindelijk hebben we haar op 4 Februari 2020 laten inslapen.

hondenposter2

Reacties zijn gesloten.